Een ode aan Diddl, de witte springmuis uit je jeugd
Met zijn veel te grote voeten
Het virus begon in groep zes. Hoe oud ben je dan? Tien? Inmiddels ben ik 27, maar ik krijg nog steeds nostalgische gevoelens als ik aan mijn Diddl-tijd terugdenk. Daarom een ode aan de grote witte muis, in de hoop ook jouw jeugdsentiment op te rakelen.
Grote voeten
Waar ik al op de tafel spring en de hele buurt bij elkaar blèr bij het idee van een echte muis, was ik meteen groot fan van de witte fictieve muis die zijn dagen slijt in Kaaskoekjesland (inclusief zijn muizenmaten, maar daarover straks meer). Vooral van zijn veel te grote oren en voeten, en drie plukken haar op zijn hoofd.
Give it to me
Er mocht niets anders in mijn laatjes van mijn bureau op school liggen dan Diddl. Van een agenda, etui, pennenbakje (waar ik vervolgens mijn gellypennen in deed; het combineren van twee obsessies), schrijfgerij, kladblok, potloden, gum, puntenslijper, enzovoorts.
Geurpapier
Over die kladblokken gesproken: en wie herinnert zich het geurpapier nog? Papier met verschillende luchtjes die pas vrijkwamen als je erover wreef. Chocolade, aardbei, bloemen en het parfum van Diddlina. Het wrijven over de blaadjes was toch wel een van de hoogtepunten van mijn dag.
Diddl winkel
Maar buiten de bureaulades ging het Diddl-feest gewoon verder; zelfs de boeken werden gekaft met Diddl-papier. De verwarming thuis werd warm gehouden met Diddl-magneten. Gekocht door mijn zus in Utrecht, bij de enige Diddl-winkel in de Randstad. Zij was oud genoeg om met haar vriendinnen alleen naar Utrecht te gaan (ik was stikjaloers). En dus stuurde ik haar wekelijks op Diddl-pad. Tot ergernis van haar, en blijdschap van mij (nogmaals dank zus!).
Voor al mijn mede doldwaze Diddl-fans: haal herinneringen op met alle Diddl-figuren.
